Jesteśmy społecznie odpowiedzialni i chcemy tworzyć świat, który będzie bezpieczny dla dzieci. Dlatego nasze Stowarzyszenie jest partnerem kampanii „19 Dni Przeciwko przemocy i krzywdzeniu dzieci i młodzieży”.
To już kolejny rok kiedy uczestniczymy w tym cennym działaniu. Jest to inicjatywa szczególna i niesłychanie potrzebna we współczesnym świecie. Ma międzynarodowy zasięg i trwa od 1 do 19 listopada. W Polsce od 2014 roku “Kampanię 19 Dni” koordynuje Fundacja po Drugie z Warszawy, której misją jest wspieranie młodzieży i dorosłych w kryzysie bezdomności. W tym roku przewodnim hasłem kampanii jest: „EJ TO NIE JEST ŻART. TO JEST PRZEMOC”.
„EJ TO NIE JEST ŻART. TO JEST PRZEMOC”
PAMIĘTAJMY!
- Zagrożenia wynikające z braku wiedzy, że nie każdy żart, nie każda „śmieszna” sytuacja jest w porządku są przyczyną wielu ludzkich dramatów!
- Niektóre „pranki”, dowcipy, szkolne złośliwości, wpisy, zdjęcia filmiki wrzucane do sieci czy przekazywane w telefonach mogą ranić, powodować ból i prowadzić do tragicznych konsekwencji.
- Tegoroczna kampania to brak zgody na dokuczanie, wyśmiewanie, złośliwości i hejt.
- Brakuje nam wiedzy, nie wiemy kogo poinformować? Skorzystajmy z nieodpłatnego poradnictwa prawnego! Nasi doradcy i prawnicy nie zostawią nikogo bez pomocy!
SKALA PRZEMOCY WŚRÓD DZIECI I MŁODZIEŻY W POLSCE
- 79% dzieci i nastolatków doświadczyło w swoim życiu choć raz przemocy lub zaniedbania.
- Najczęściej zgłaszanymi formami przemocy były: przemoc ze strony rówieśników (66%), przemoc ze strony bliskiego dorosłego (32%), wykorzystywanie seksualne bez kontaktu fizycznego (26%).
- Sprawcami psychicznej przemocy rówieśniczej (87%), znęcania się (76%) lub fizycznej przemocy rówieśniczej (54%) były najczęściej dzieci i nastolatki spoza rodziny.
- Wzrósł odsetek osób, które doświadczyły ze strony rówieśników przemocy fizycznej (z 41% w 2013 r. do 48% w 2023 r.) i przemocy psychicznej (z 28% do 43 %).
- 13% dziewcząt i 20% chłopców doświadcza przemocy w szkole.
- 15% nastolatków doświadcza cyberprzemocy
JAK POMÓC DZIECKU RADZIĆ SOBIE Z DOKUCZANIEM?
Dokuczanie – co to takiego? Jak je rozpoznać?
Dokuczanie to powtarzające się celowe złe traktowanie innych, sprawianie im przykrości, ranienie ich. Może zdarzyć się każdemu, w każdym miejscu: szkole, domu, a zwłaszcza w internecie.
Przykłady dokuczania:
- obgadywanie, izolowanie, nastawianie klasy przeciwko sobie
- wyzywanie, obrażanie, krzyczenie
- ośmieszanie, wyśmiewanie, ponizanie
- agresja materialna (np. zabieranie i niszczenie przedmiotów)
- przemoc fizyczna (celowe potrącanie, zamykanie gdzieś, bicie)
- agresja elektroniczna (np. udostępnianie poniżających lub ośmieszających informacji, zdjęć, filmów).
JAK POMÓC DZIECKU RADZIĆ SOBIE Z DOKUCZANIEM?
- Nie dajmy uwierzyć dziecku w słowa dokuczającego
Najważniejsze to przekazać mu, żeby nie wierzyło w to co słyszy. – Mówmy dziecku, że to co ktoś o nim mówi nie jest prawdą, że to właśnie ten chłopak czy dziewczyna ma problem i wyżywa się na nim. Że choć może czuć się gorsze z powodu dokuczania, to tak naprawdę nie jest gorsze, że tylko dokuczający chce sprawić, by właśnie tak się czuło - Zaplanujmy z dzieckiem dobre riposty na zaczepki
Warto zaplanować z dzieckiem odpowiedzi, np. „to bardzo ciekawe”, „lepiej się czujesz jak tak gadasz?”, „nie dosłyszałem, możesz powtórzyć?”. To wytrąca z równowagi i pewności siebie dokuczającego . - Zachęćmy dziecko, by poszukało sojuszników
W sytuacji, gdy nasze dziecko jest dręczone psychicznie, warto by poszukało sobie sojuszników. Zachęćmy je do tego, by zapraszało kolegów ze szkoły do domu i nawiązywało kontakty. – Gdy uda mu się stworzyć wokół siebie grupę, będzie silniejszym przeciwnikiem. - Przekonaj dziecko, by opowiedziało dorosłym
Dziecko powinno mówić dorosłym o sytuacjach dokuczania, dopóki problem nie zostanie rozwiązany. Rozmawiajmy więc z nim o tym często, by na bieżąco monitorować sytuację. W trakcie podejmowania dowolnego rodzaju interwencji bardzo ważne jest, aby dziecko wiedziało, co robimy w jego sprawie, kto i z jakiego powodu dowie się o jego sytuacji; dzięki temu możemy zwiększyć jego poczucie kontroli nad tym, co się dzieje i sprawić, że poczuje się bezpiecznie. - Obowiązki kadry pedagogicznej
Zgodnie z zapisem w ustawie o systemie oświaty (art. 39) oraz w ustawie Karta Nauczyciela (art. 7) dyrekcja szkoły jest odpowiedzialna za całokształt funkcjonowania szkoły, w tym także za bezpieczeństwo uczniów i zapewnienie im warunków harmonijnego rozwoju psychofizycznego. To właśnie dyrektor, we współpracy z wychowawcą oraz pedagogiem i/lub psychologiem szkolnym, jest zobowiązany do rozwiązywania sytuacji ujawnionej przemocy w placówce oświatowej. - Powiadomienie Kuratorium
Jeśli jednak dyrekcja oraz pracownicy szkoły nie podejmują skutecznych starań mających na celu zatrzymanie przemocy, opiekun dziecka ma prawo zwrócić się do rejonowego oddziału Kuratorium Oświaty, sprawującego nadzór pedagogiczny nad szkołą, z wnioskiem o dokonanie oceny działań szkoły w sprawie jego dziecka. - Zwrócenie się o pomoc do organów władzy
Różne zachowania o charakterze przemocowym w różnym stopniu naruszają polskie prawo. Warto jednak pamiętać, że każdego rodzaju przemoc jest z prawem niezgodna, dlatego też można zgłosić taką sprawę na policję.
ZADZWOŃ I UMÓW SIĘ NA DARMOWĄ PORADĘ PRAWNĄ:
- telefonicznie pod nr tel. 32 43 92 239 w godzinach pracy urzędu
- elektronicznie, pisząc na adres e-mail: pomocprawna@um.rybnik.pl
- online przez stronę internetową: https://zapisy-np.ms.gov.pl/
- osobiście – w urzędzie
Strona internetowa Stowarzyszenia DOGMA – Zakładka RYBNIK
MOJE DZIECKO DOKUCZA INNYM
Pierwszym środowiskiem, w którym dziecko doświadcza tego, jak buduje się relacje z innymi, jest rodzina. Obserwuje też, jak w rodzinie rozwiązuje się drobne nieporozumienia, jak reaguje się na różnice zdań czy większe konflikty. Patrzy, jak rodzice budują bliskość i samo jej doświadcza. Te doświadczenia zabiera ze sobą w świat.
DLACZEGO DZIECKO DOKUCZA INNYM
Doświadcza różnych braków i w ten sposób sobie je rekompensuje:
- braku dojrzałości emocjonalnej
- braku uwagi , zaangażowania i troski ze strony rodziny
- znajduje dostępny sposób na odreagowywanie trudności
- próbuje wejść do określonej grupy rówieśniczej, pokazując swoją siłę.
CO DOSTAJE DZIECKO, KTÓRE DOKUCZA INNYM?
- jest widziane – dostaje uwagę kolegów, czuje się dostrzegane przez nauczyciela, który zwraca mu uwagę . W końcu jest widziane przez rodziców, kiedy dowiadują się od nauczyciela, jak dziecko traktuje rówieśników.
- dostarcza innym zabawy – dziecko wchodzi w rolę tzw. „klauna klasowego” i niektórzy śmieją się z tego, co robi, mówi. Z drugiej strony może wchodzić w rolę „bohatera klasowego”, który pokazuje swoją siłę, tak że „nikt mu nie podskoczy”. Inni liczą się z nim, a czasem i się go boją.
- ma poczucie przynależności – np. do grupy rówieśniczej, w której jego koledzy podobnie się zachowują. Dostosowuje się do zasad w niej panujących, nawet kiedy nie do końca się z nimi zgadza.
- ma poczucie wpływu i sprawczości – może o czymś decydować.
- jest ważne i brane pod uwagę.
JAK REAGOWAĆ?
Dziecko, które dokucza niejako rekompensuje sobie swoją potrzebę bycia widzianym i usłyszanym. potrzebuje pomocy życzliwego i autentycznego zainteresowania, a nie karania czy wyciągania konsekwencji.
WAŻNE:
„Ofiarą” jest nie tylko dziecko, któremu nasza pociecha dokucza. To „dokuczający” nie radzi sobie z emocjami, i on też potrzebuje pomocy i zaopiekowania!!!
Wykorzystajmy mediację:
- dążymy do tego, by dzieci wysłuchały siebie nawzajem, wspólnie dotarły do sedna problemu i poszukały rozwiązań
- dorosły nie ocenia, kto jest winny
- skupia się na odbudowaniu kontaktu, nie na wymierzaniu kary
- wspieramy poczucie własnej wartości, aby dziecko znało swoje zasoby
- empatycznie słuchamy, cierpliwie, bez moralizowania, ale też bez przerywania dziecku i krytykowania
WAŻNE:
Dokuczanie to jedynie wierzchołek góry lodowej, dowiedzmy się, co się pod nim kryje, co dziecko czuje, co myśli, czego pragnie, czego potrzebuje.
CZYM JEST HEJT?
Hejt to obraźliwy i zwykle agresywny komentarz internetowy lub mówienie w sposób wrogi i agresywny na jakiś temat lub o jakiejś osobie w środowisku Internetu.
Najpopularniejszymi mediami, w których występuje ten problem są Facebook, YouTube, Instagram, Twitter, Twitch i inne.
Hejt to nie tylko zgryźliwe i agresywne komentarze, które oczerniają osobę o odmiennym zdaniu, to także obraźliwe memy, grafiki i filmy. Treści publikowane przez hejterów nie posiadają żadnej wartości i mają na celu sprawienie przykrości danej osobie. Okazuje się że hejtowana jest co czwarta osoba w Internecie. Aż 11 procent internautów przyznaje, że zdarza im się hejtować w sieci.
Przyczyną hejtu bardzo często jest zazdrość, niezadowolenie ze swojego życia oraz przykre doświadczenia, które mają miejscu w życiu hejtera. W ten sposób hejter chce sobie i innym coś udowodnić.
Osoba, która jest ofiarą hejtu żyje w bardzo dużym stresie. Może cierpieć na bezsenność, nerwicę, depresję, a nawet próby samobójcze.
TO WYDARZYŁO SIĘ NAPRAWDĘ:
We wrześniu br. 16-letnia Julia z Lublina popełniła samobójstwo… Nastolatka, przez wiele lat doświadczała przemocy psychicznej i fizycznej ze strony rówieśników. Jej rodzice wielokrotnie podejmowali interwencje u szkolnych wychowawców i pedagogów, jednak za każdym razem byli ignorowani. Problemy z hejtem zaczęły się w piątej klasie szkoły podstawowej, gdy rozpoczęła się nauka zdalna. Sprawa została zgłoszona wychowawczyni, ale „nic to nie dało”. Sytuacji nie zmienił także powrót do lekcji stacjonarnych. Starając się pomóc córce, rodzice nastolatki rozmawiali z wychowawcami, pedagogami, psychologami, policją i innymi rodzicami. Nie pomogła też zmiana placówki. Starzy hejterzy nie odpuścili, pojawili się nowi. 1 września nastolatka rozpoczęła naukę w nowej szkole, kilkanaście dni później odebrała sobie życie…
KONSEKWENCJE PRAWNE HEJTU
Ze względu na rosnącą popularność zjawiska, coraz częściej przypadki hejterstwa i mowy nienawiści wypełniają znamiona przestępstw i są przedmiotem postępowań karnych (ale też cywilnych).
Hejterzy w internecie czują się anonimowi; jest to anonimowość pozorna, albowiem organy ścigania i sądowe coraz sprawniej uzyskują dane niezbędne do namierzenia autora określonego komentarza.
ODPOWIEDZIALNOŚĆ KARNA
Hejt może przybierać różne postacie, które w naszym porządku prawnym zostaną zinterpretowane jako następujące czyny:
- zniesławienie – art. 212 kk
- zniewaga – art. 216 k
- groźba z powodu dyskryminacji – art. 119 kk
- groźba karalna – art. 190 kk
- porczywe nękanie, tzw. „stalking” – art. 190a kk
- zmuszenie groźbą innej osoby do określonego działania – art. 191 kk
- fałszywe oskarżenia – art. 234 kk
- nawoływanie i pochwalenie przestępstwa – art. 255 kk
- nawoływanie do nienawiści na tle różnic narodowych – art. 256 kk
- publiczna zniewaga z powodu przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej lub z powodu bezwyznaniowości – art. 257 kk
- złośliwe niepokojenie – art. 107 kw
GDZIE I KOMU ZGŁASZAĆ HEJT?
W przypadku osób nieletnich, zasadnym jest zgłoszenie hejtu w szkole, a nawet do ośrodka pomocy społecznej. Oba podmioty mają możliwość zgłoszenia stwierdzonego incydentu do sądu. Niewątpliwie osoby nieletnie powinny zgłosić rodzicom, bez względu na to czy spostrzegły hejt wobec innych osób, czy same jego doświadczają.
Warto wiedzieć, że zjawisko hejtu w Internecie jest monitorowane. Istnieje kilka ogólnopolskich podmiotów (fundacji, stowarzyszeń), które zajmują się tym problemem i zachęcają do zgłaszania przejawów hejtu, najczęściej w wybranym przez siebie obszarze (np.: mniejszości narodowe).
Istnieją strony internetowe, portale czy grupy, gdzie można zgłaszać przejawy hejtu, i tak funkcjonuje:
Portal społecznościowy Facebook ma możliwość zgłaszania treści „nieodpowiednich” administracji i to zarówno w kontekście strony, grupy, postu czy komentarza.
CZYM SKORUPKA ZA MŁODU NASIĄKNIE…
Złośliwości, dokuczanie, hejtowanie… Dzieci uczą się na przykładach. Kopiują życie dorosłych. Bacznie obserwują jak reagujemy na trudności, odmienne zdanie, co robimy w sytuacjach konfliktowych., do czego służy nam telefon, co piszemy na mediach społecznościowych.
To czy będą pełne empatii dla innych, czy będą umiały stawiać i szanować granice swoje i innych zależy w dużej mierze od dorosłych.
Potrzebujesz rozmowy, porady, wsparcia?
Czekamy w naszych punktach npo i npp: https://dogma.org.pl/
Ważne numery telefoniczne:
- Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży – 116 111
- Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka – 800 12 12 12
- Telefon Zaufania dla Osób Dorosłych – 116 123
- Telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa dzieci – 800 100 100
- Policyjny Telefon Zaufania – 800 12 02 26
- Infolinia pomocowa dla dzieci, młodzieży i ich opiekunów – 800 080 222
- Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia” – 800 12 00 02
Masz pytania, potrzebujesz porady? Zadzwoń i umów się!
Komentowanie wyłączone.